Geschiedenis

De geschiedenis van Eloya is begonnen op 18 maart 1934 (bijlage in het Belgisch Staatsblad van 21 april 1934) met de oprichting door de heer Sneessens H. van de NATIONALE GROEPEERING DER ELEKTRIEKERS VAN BELGIE, afgekort (N.G.E.B.). Hij werd geholpen door twee ondervoorzitters de heren A. Dewever en A.Wybou en 26 elektriciens waarvan er 24 in Brussel gevestigd waren.

De doelstelling was dan al duidelijk omlijnd: de verdediging van zowel de algemene als de bijzondere belangen van alle elektriciens van België.

De sociale zetel van de Groepering was gevestigd in de Vorkstraat in Brussel en het lidgeld bedroeg 50 BEF, een voor zijn tijd belangrijke bijdrage die per maandelijkse schijf mocht gestort worden.
Lokale, gewestelijke en provinciale afdelingen werden in gans België opgericht waarvan de bestuurders in de Nationale Raad van Bestuur vertegenwoordigd waren.

Op 12 januari 1936 werd er een expositiezaal ingehuldigd door de burgemeester van Brussel A. Max in de Karthuizersstraat 19 in het centrum van Brussel waar de elektriciens op vertoon van hun lidkaart de tentoongestelde apparaten tegen uitzonderlijke voorwaarden konden kopen. Eén van de bestuurders heeft zich ingezet om alle exposanten voor deze zaal, destijds uniek in België, bijeen te krijgen.

In mei 1937 werd het “Vrouwencomité” van de “Nationale Groepering” opgericht gevolggevend aan een voorstel dat eenparig tijdens een vergadering van de Ukkelse afdeling van 20 maart 1937 werd aanvaard.

Dit comité organiseerde het jaarlijkse banket en vertegenwoordigde de Groepering ter gelegenheid van dopen, communies, huwelijken en overlijdens. Deze dames hebben ook verschillende Sint-Niklaas feesten georganiseerd voor de kinderen van onze elektriciens.

De Raad van Bestuur deed ook een plechtige oproep opdat alle lokale verenigingen zich bij deze Nationale Groepering zouden aansluiten om zo bij te dragen tot de complete realisatie van het doel dat door deze nationale groepering werd nagestreefd.

In 1939 werd de officiële vlag, representatief voor de Groepering, ontworpen en fier meegedragen bij elke belangrijke manifestatie.

Tijdens de mobilisatie van 1939 hield het “Vrouwencomité” van de Groepering zich bezig met het doen toekomen van welgekomen pakjes aan de gemobiliseerde soldaten.

De voorzitter werd tijdens de oorlog bij de Duitse militairen gedagvaard opdat hij de ledenlijst zou overmaken om hen als werknemers in Duitsland te kunnen opeisen.

Hij heeft zich tegen deze vraag verzet en heeft geweigerd deze lijst over te maken waardoor veel leden van deportatie naar Duitsland gespaard bleven.

In september 1946 werd de benaming van N.G.E.B. veranderd in "LANDELIJKE VERENIGING VAN DE MEESTERS ELEKTRICIENS VAN BELGIË", afgekort LVMEB.

In 1947 heeft de “Unie van Zwitserse Electriciens” langs onze Vereniging, de zwaar getroffen Belgische elektriciens geholpen door koffiezetmachines op te sturen, die dan doorverkocht werden om een geldelijke hulp mogelijk te maken. De vele bedankingsbrieven van onze elektriciens werden plechtig aan de Zwitserse Unie overgemaakt.

Er bestond een hechte vriendschapsband tijdens de verschillende activiteiten die door en voor de leden van Eloya werden georganiseerd waaronder verschillende bezoeken zoals bijvoorbeeld het vliegveld van Melsbroek, het hellend vlak van Ronquières, en later de elektrische Centrale van Coo, de kerncentrale van Tihange en van Doel , ook fabrieksbezoeken zowel in België als in het buitenland.
In het begin van de jaren 60 werd een werkgroep opgericht om de nodige criteria vast te leggen voor het bekomen van een volwaardig vestigingsattest als elektricien.

In 1968 werd uiteindelijk de wet van toepassing die toegang gaf tot het beroep van elektricien, dank zij de vastberadenheid van één van de bestuurders en sindsdien werd die vestigingswet tot op vandaag hardnekkig door Eloya verdedigd. In de “Centrale Jury” in de schoot van het Ministerie van Middenstand hebben onze bestuurders er altijd over gewaakt dat het vestigingsattest op basis van een degelijke beroepsbekwaamheid bekomen werd.

Ditzelfde jaar lag onze Vereniging aan de oorsprong van de oprichting van het Fonds voor Bestaanszekerheid van de Elektriciens dat in een beginstadium zich uitsluitend bezighield met de aanvullende uitkeringen (ziekte, gedeeltelijke werkloosheid, syndicale vorming) maar later ook met het brugpensioen, eindejaarspremie, het opleidingscentrum Vormelek en het aanvullend pensioen. Ons voorzitter lag aan de basis van de praktische toepassingsmodaliteiten van de conventie van de eindejaarspremie in de schoot van het Fonds voor Bestaanzekerheid.

Tijdens de jaren 70 en het begin van de jaren 80 kende Eloya een mooie sprong voorwaarts dank zij de inzet van de bestuurders en de directeur. Zij hadden mandaten in vele organisaties en officiële instanties waar zij de efficiëntie en de vastberadenheid van Eloya aantoonden.

In 1979 besliste Eloya de Karthuizersstraat 19 te verlaten, daar de fabrikanten en invoerders hun eigen “show-room” hadden opgericht, waardoor een grote expositiezaal geen bestaansreden meer had, vooral wegens de stijgende huurlasten opgelegd door de eigenaar van het gebouw.

Op 27 mei 1980 koopt Eloya een gelijkvloers in de Wilde Tijmstraat nr 2 in Molenbeek om er haar burelen te huisvesten, daarbij komt in 1990 een appartement gelegen op de eerste verdieping van hetzelfde gebouw dat zou toelaten een deel van het gelijkvloers om te vormen tot een vergaderzaal. Later werd zelfs de vijfde verdieping gehuurd om er een sociaal secretariaat voor de elektriciens op te richten.

Gezien de ontwikkeling van haar activiteiten en de groeiende complexiteit van de juridische en technische problemen, vergroot de “Vereniging” het aantal medewerkers, door in 1988 een juridisch raadgever en 1989 een technisch raadgever aan te werven.
Tijdens de volgende jaren komen nog verschillende bedienden de administratieve ploeg aanvullen.
In het begin van de jaren 90 herneemt de federatie onder impuls van haar nieuwe voorzitter en de directeur, de organisatie van studieavonden en fabrieksbezoeken die toelaten nieuwe leden aan te trekken en Eloya kent opnieuw een mooie vlucht.

Eloya ligt ook aan de oorsprong van de Wet Tobback (10/04/1990) waardoor een verplichte erkenning van de alarminstallateur ingevoerd werd waarbij één van onze bestuurder en de directeur een doorslaggevende rol hebben gespeeld.

Op 21 oktober 1996 verwerft de Vereniging een gebouw, een oude kroonlusterfabriek, gelegen in de Maurice Herbettelaan 38 A en B in 1070 Brussel (Anderlecht). Na een grondige renovatie en veel problemen met het dak van de hall, werd het gebouw in gebruik genomen in november 1998 onder de naam van het ‘Huis van de Elektriciteit” waar de vele lokalen en een indrukwekkende hall ontelbare opleidingsmodaliteiten en activiteiten mogelijk maken.

Om zich aan te passen aan de nieuwe structuren van het land richt Eloya in 2001 drie gewestelijke afdelingen op : de afdelingen van het Vlaams Gewest, het Brussels Gewest en het Waals Gewest en dit om beter de leden bij de verschillende organisaties en instanties te kunnen verdedigen in de schoot van hun eigen Gewest. Ingevolge deze gewestvorming beslist de Raad van Bestuur van de federatie in juli 2002 een nieuwe configuratie aan te nemen door het voorzitterschap te delen tussen een franstalige en een nederlandstalige co-voorzitter.

Het is in dezelfde periode dat de beslissing genomen wordt om de interne organisatie te herzien en een kwaliteitscertificatie in de schoot van Eloya in te voeren.